Driving 'The Beast' through North-America

Sequoia

door Isabelle Demaeght, 21 juni 2022

We zijn terug in Noord-Amerika. De twee eerste dagen zijn baaldagen, mede door een jetlag. We krijgen direct heimwee naar onze super Ardense plek.

Het waren zes intensieve weken in België. Ik had me een periode van rust en bezoekjes aan vrienden en familie voorgesteld maar dat is het niet geworden. Na verschillende onderzoeken (en hiermee gepaard gaande ritjes naar ziekenhuizen in Genk en Maaseik) werd een galblaasoperatie uitgevoerd. Daarmee zou de enorme maagpijn die ik een paar keer in in Mexico had, voorbij zijn.

Le raison d’etre van ons verblijf in België was eigenlijk het huwelijk van oudste zoon Laurens en Elise met twee schitterende feesten. Het werd het hoogtepunt van de onderbreking.

XXX

Na de prachtige receptie in Alken en een laatste brunch met de jongens zijn we vertrokken. We vlogen met Turkish Airlines omdat die aan een redelijke prijs de mogelijkheid biedt om bagage (Toyota onderdelen in ons geval, ha ha) mee te nemen. De consequentie is dat je eerst oostelijk naar Istanbul vliegt, om de volgende dag westelijk naar Los Angeles te vliegen. Op de luchthaven in Istanbul waren er geen slaapplaatsen meer dus hebben we ons op een reeks stoelen neergevlijd en (nooit gedacht) geslapen.

XXX

In LA nemen we een Uber taxi om The Beast op te halen in Simi Valley bij vrienden van Adriaan. De volgende dag gaat The Beast op bezoek in de Toyota garage om het probleem met de versnellingsbak op te lossen. Het duurt langer dan gepland.

Het probleem is door mijzelf veroorzaakt. Ik heb een papieren niet-Toyota (Ellerly) en een digitaal, officieel Toyota werkplaats handboek (van bedenkelijke herkomst). In de digitale ontbreken indexen en sommige pagina’s, waaronder de beschrijving van de beschikbare automaten. Het boek noemt er twee, maar The Beast heeft iets anders. Het boek is dus fout en op grond daarvan is er verkeerde transmissievloeistof gebruikt. De gehele versnellingsbak is nu twee keer gespoeld met het correcte spul. - Adriaan.

Adriaan zoekt ondertussen naar een autoverzekering maar vindt niemand die The Beast wil of kan verzekeren. In heel Zuid Amerika vonden we steeds vrij snel én aan een redelijke prijs een verzekering. Het blijkt hier niet mogelijk te zijn omdat de auto niet in Californië is geregistreerd, omdat we geen Californisch rijbewijs hebben, omdat we geen Amerikaanse credit gegevens hebben, omdat ze ons huisadres niet kunnen invoeren… Grrr automatisering!

Ik blijf tijdens de reparaties in de airco koelte van het hotel en kijk naar het weerbericht. De temperaturen gaan dit weekend een uitzonderlijke hoogte bereiken: het wordt 37 graden. We ‘moeten’ eten in restaurants die weinig liefde in hun voedsel verwerken. We willen hier weg. Weg van deze al deze mensen, weg van het verkeer, weg van het geregelde leven. Ons eigen potje koken. Genieten van de natuur.

Dadelijk na het Toyota avontuur rijden we noordwaarts naar een kampeerplekje in de natuur dat blijkt ingenomen door 10 bijen kasten waarvan de inwoners ons komen ‘bekijken’. We vinden in tweede instantie een redelijke kampeerplaats. De volgende dag (een vrijdag) gaan we naar Lake Isabella in het Sequoia Nationaal Bos en vinden met moeite een wild kampeerplek.

XXX

Ons doel is het Sequoia Nationaal Park – het gelijknamige Nationaal Bos ligt er rondom. De regels in de parken zijn zeer streng (niet vrij kamperen, rokers moeten aan hun trekken komen in hun eigen auto met de raampjes dicht). In de bossen mag men overal (wild)kamperen. Vroeger mocht je dan ook vuur maken (hetgeen wij vrijwel nooit doen), maar da’s sinds de grote branden van de laatste jaren verboden of beperkt middels een vergunningssysteem. In sommige wouden mag geen vuur meer worden gemaakt en is zelfs voor onze kooktoestelletjes een vergunning nodig. Gelukkig dat dit land ‘het recht op vuur maken’ niet grondwettelijk heeft vastgelegd! - Adriaan

Ondanks de hitte werkt Adriaan aan de noodzakelijke en voorbereide reparaties aan The Beast. De ritssluiting van de daktentzeil wordt gemaakt en de nieuwe inverter wordt ingebouwd (die maakt 230V voor onze stopcontacten). Ondertussen doen de zonnepanelen hun werk.

XXX

Zowat elke vrije kampplaats is volzet en als we ‘s zondags vroeg verder trekken naar het Sequoia Nationaal Park, zien we mensen ontwaken langs de kant van de weg… Voor we het park bereiken rijden we 50 km door afgebrand terrein. Een troosteloos zicht van een erg mooie omgeving.

XXX

Het Park is, zoals de naam al aangeeft, gekend door de vele Sequoia bomen. Ze komen alleen voor in een klein deel van Californië en alleen boven 1200 meter hoogte. Het zijn Adriaan’s lievelingsbomen en zijn favoriete park. De grootste mammoetboom heeft een hoogte van 83 meter, een omtrek van 31 meter en is daarmee het grootste en oudste (meer dan 2.000 jaar) levende wezen op aarde. Ertussen slapen (onderweg online gereserveerd: twee nachten op een officiële camping van de Park Service) is een bijzondere ervaring. Onze eetbare en geurige spullen moeten ‘bearproof’ in daartoe aangewezen kasten worden opgeborgen.

De met een auto toegankelijke verplichte nummers (grootste en op één na grootste boom, het stukje bos met de meeste Sequoia’s en korte, vlakke, geplaveide wandelingetjes voor obese mensen) zijn erg druk maar als je een langere trektocht maakt, kom je weinig mensen tegen. Maandag maken we een wandeling die aangegeven staat als 8 kilometer. Het worden er uiteindelijk 16 omdat we onderweg de route telkens uitbreiden. Maar de echte uitdaging was het klimmen: 600 meter…

XXX

XXX

De volgende uitdaging was een derde nacht boeken. Dat kan niet ter plaatse. On-line is niet evident, omdat er geen internet in het Park is... Dan maar ouderwets met een openbare muntjestelefoon en dan 15 minuten ‘in de wacht staan’ en ondertussen de verwijtende blikken van anderen vermijden... Maar het lukte: we kregen van de computer de laatst beschikbare plaats. Maar bij ons vertrek de volgende ochtend blijkt de kampeerplaats nog steeds maar half vol. Grrr automatisering!

We vertrekken na 3 dagen naar het volgende nationale park op ons lijstje: Yosemite. (Het meest populaire park in de Verenigde Staten.) Ongeveer 50 kilometer ten zuiden van het park zie ik een bord over “Yosemite required reservations”… Ik zoek het online op en ontgoocheld merk ik dat we de tickets hadden moeten reserveren en dat er slechts tegen eind juli ruimte beschikbaar is.

We zetten de auto aan de kant en maken een plan B. Het park noord-oostelijk omrijden en dan het Nationaal Bos Stanislaus in. Dat wordt dus weer vrij kamperen. We hebben zelfs een vuur-vergunning, dus we mogen eten koken, want in Stanislaus heb je die nodig voor alles wat brandt. Een vuur maken interesseert ons niet. Een warme maaltijd wel. Dat er in Amerika veel geschoten wordt werd ons vrij snel duidelijk. We vonden 'enkele' kogels op onze kampeerplek..

XXX

XXX

XXX

We zoeken meer zuidelijk een hoger gelegen (2.400 meter hoog) slaapplaats om daarna Death Valley te bezoeken. De nacht is er onverwacht érg koud. Op zaterdag rijden we Death Valley langs de noordkant in. We zien een bord met een lijstje wegen waarvan er één gesloten is. We zijn niet zeker of de gesloten weg ons zal belemmeren het centrum van het park te bereiken. We wagen een gok: als we terug moeten was het landschap onze moeite ook waard. De hele ochtend rijden we onverharde wegen (en de gesloten weg blijkt een zijweg te zijn).

XXX

De natuur en de uitzichten zijn adembenemend. We worden er stil van. We voelen ons nietig op deze machtige plek. We vinden nog meer verlaten (want onverharde) wegen en komen aan bij een opgedroogd meer (The Racetrack geheten vanwege de ovale vorm). Vandaar willen we aansluiten op de hoofdweg, maar de gebruikelijke route wordt afgeraden vanwege diep zand. “Use alternate route” staat er nog, maar niet welke. We vinden op één van onze GPSsen de Lippincott Pass, waar een bord bij staat: “4WD and high clearance required”, zo’n bord hebben we al drie keer gezien vandaag (en nog nergens nodig gehad). De eerste haarspeld bochten zien er redelijk uit, daarna wordt het moeilijk. The Beast heeft high clearance en 4WD maar ik zie geel, groen en rood van schrik. Onze 3,5 tonner die zijwaarts van een steil, smal en schuin bergpad de rivierbedding in rolt, je zou voor minder. Zelfs Adriaan heeft zwetende handen. The Beast redt het tot beneden waar het terrein weer beter berijdbaar is.

Death Valley is de warmste en de droogste plek op aarde en de laagste in de Amerika’s. Op zondag bezoeken we al de highlights van het park. Het hoogste en het laagste (86 meter onder zee niveau), gouden duinen, een borax mijn: voor elk wat wils. Omwille van de temperatuur laten we de wandelingen links liggen. Er staat ook overal een bord dat “Heat Kills”. En waarschuwingen van de Park Service dat iets dodelijk kan zijn nemen we sinds Lippincott ter harte...

XXX

XXX

We beelden ons in hoe het geweest moet zijn, in 1849, toen pioniers hier met paard en wagen onderweg naar Californië per ongeluk terechtkwamen… Velen hebben hier het leven gelaten. Elk jaar wordt het hier nóg warmer en droger maar de meeste Amerikanen geloven nog steeds niet in klimaatverandering.

We verlaten Californië en komen in de staat Nevada terecht, gaan wildkamperen en maken mijn blog af. Elke staat heeft zijn eigen wetgeving en belastingheffing. De diesel is hier plots een stuk goedkoper.

XXX

Morgen gaan we naar Las Vegas om veel geld te winnen of om berooid naar alle lichtjes te kijken…