Driving 'The Beast' through North-America

Een nieuwe wereld

door Isabelle Demaeght, 19 april 2022

In Mazatlan, een havenstad, nemen we de oude bergweg naar Durango die vroeger de ‘Espinazo del Diablo’ werd genoemd (= ruggengraat van de duivel, en bekend als gevaarlijke weg). De uitzichten zijn prachtig maar zo moeilijk vast te leggen in foto’s. Sinds 2013 is er ook een vierbaans tolweg die door het professionele verkeer gebruikt wordt. Daardoor zijn bijna alle economische activiteiten langs de oude weg verdwenen; de leegstand geeft een triest beeld.

XXX

De helderblauwe lucht en het semi woestijn landschap maken Durango tot een uitgelezen plek voor Western films. John Wayne, Kirk Douglas, Anthony Quinn en Jack Nicholson zijn hier de revue gepasseerd en de achtergebleven sets zijn nog op verschillende plaatsen te bekijken.

XXX

In Hidalgo nemen we een andere (kleinere) route dan onze verzameling GPS’sen ons voorstelt. (Garmin, Google, Maps.me en Apple vinden langere afstand met minder tijd zinvoller). We hebben één toeristische wegenkaart van Mexico met een schaal 1/2.250.000 waarop niet duidelijk is wat voor soort kleinere wegen het zijn. We komen na enkele dagen aan in het plaatsje Creels, nabij de Barranca del Cobre (koper vallei), op meer dan 2.000 meter hoogte. Het is de grootste canyon ter wereld. Velen nemen hier de trein die door de canyon naar de kust rijdt maar wij laten ‘The Beast’ het zware werk doen. Een onvergetelijke rit, want:
• De uitzichten zijn prachtig.
• We zoeken onze slaapplaatsen uit tegen het einde van de dag. Op één plek worden we ‘s morgens erg vroeg wakker van de koude. Buiten blijkt de temperatuur nog maar 1 graad te zijn. Ik ben blij met mijn Belgische warmwaterkruik voor koude nachten + volledig ingepakt in merino wollen kledij + 2 slaapzakken. Echt sexy.
• We vinden ergens in de canyon een thermaal bad. Toegegeven, we moeten er enkele kilometers voor afdalen maar we genieten ‘s avonds en ‘s morgens in eenzaamheid van een heerlijk warm bad op de bodem van de canyon.
• De gemiddelde snelheid is 20 kilometer per uur. We komen geen tegenliggend verkeer tegen, alleen grote kiep vrachtauto’s die allen in dezelfde richting rijden. Ze zorgen voor een hoop stof. Men graaft hele bergen af omdat er goud is gevonden.

XXX

XXX

XXX

Na de canyon dalen we weer af naar zee-niveau. Doordat ik één cijfertje verkeerd overneem bij het invoeren van coördinaten op de Garmin GPS, komen we middenin in de bedding van een bijna drooggevallen rivier terecht. Voor onze lichamen is het een aanpassing want het is er opeens 35 graden en er zijn heel veel insecten. Maar we hebben er rustig geslapen.

XXX

We zijn daarmee weer aan westkust en boeken een nachtboot naar Baja Californië, het schiereiland van Mexico. Er zijn geen slaap cabines meer dus wordt het Mexicaans reizen: in een minder comfortabele stoel brengen we de nacht door. Heel wat truckers hebben een plooi matras en leggen zich in de gemeenschappelijke ruimtes op de vloer waar ze dadelijk in slaap vallen (na de film Papillon, waarin Steve McQueen opeens Spaans spreekt :). En ik dacht dat Adriaan veel geluid maakt terwijl hij slaapt...

De Mexicaanse cultuur is op het schiereiland ver te zoeken. Door de aangename temperatuur en aanwezigheid van zee wordt het eiland overspoeld door ‘snowbirds’ (Canadezen en Amerikanen die hier komen overwinteren) en ‘surferboys’: het lijkt hier wel de USA.

XXX

XXX

Op weg naar het strand rijden we door het stadje ‘Todos Santos’ waar een weg na een bocht opeens verandert in éénrichting, zonder plek om te draaien of iets dergelijks. We rijden in de verkeerde richting worden gestopt door de politie. Die willen het wel regelen voor 500 pesos, maar Adriaan wil persé een bon. Dat kan (natuurlijk) niet, en dus moeten naar het bureau, naar de commissaris. Die blijkt even corrupt als zijn dienders, maar Adriaan weigert mee te doen aan corruptie. Zijn rijbewijs wordt in beslag genomen en kan over 24 uur op 80 kilometer afstand tegen betaling worden opgehaald in La Paz.

We rijden door zonder rijbewijs (maar met een verbaal waarop staat waar het rijbewijs is) naar het eenzame strand waar Adriaan zich vrijwel dadelijk vastrijdt in diep zand. Een lokale visser helpt hem door lucht uit de banden te laten en zo lukt het vrij makkelijk om verder te rijden, een plekje te vinden en twee dagen te blijven.

XXX

Door het vele stof van de afgelopen twee jaar is de ritssluiting van het afdekzeil van de tent stuk gegaan. Gelukkig zit het dekzeil ook vast met twee riemen, en dus laten we de rits al sinds de Koper Vallei gewoon open. Zondag maken we een plan om een grote afstand noordwaarts te rijden, recht tegen de sterke wind in. Adriaan zegt op een gegeven moment dat hij in de spiegels iets ziet vliegen. ‘Mogelijk de zak houtskool, die dan toch kapot gevallen zal zijn. Wat het ook was, het zal wel niet belangrijk zijn.’ En dus rijden we door. Ongeveer 100 kilometer verderop zie ik dat het dekzeil voor een stuk is gaan vliegen en een essentieel stuk van onze trap is weggewaaid. We rijden terug, zien heel wat afval maar worden ook beloond met het terugvinden van het laddertje, zodat we verder zonder capriolen onze tent in kunnen.

We blijven twee dagen aan de kust waar we (nog maar eens) een heerlijke maaltijd maken van de verse vis van Juan de visser. Enkele vissers wonen hier samen in miserabele omstandigheden.

XXX

Op zoek naar walvissen in de baai waar jaarlijks vele jongen worden geboren, vinden we uiteindelijk een plek waar ‘elephant seals’ in de zon en zee liggen. Erg fijn om die dieren in hun biotoop bezig te zien. De moeder walvissen en hun kalveren zijn al aan hun trek noordwaarts begonnen.

XXX

XXX

Onze laatste kampeerplaats in Mexico is een Nationaal Park in een bos op 2200 meter hoog. We kamperen 2 dagen helemaal alleen in een groot bos. Of niet écht alleen: er zijn enkele coyotes, veel eekhoorns, vogels en mieren.

XXX

XXX

Maar we moeten door….

Na een nacht in Tijuana voor onderhoud van de auto, een consult bij een tandarts voor Adriaan, boodschappen en brandstof, nemen we – vrij impulsief – afscheid van Mexico en staan we rond 19.00 ‘s avonds aan de grenscontrole. Elke grensovergang is een beetje een verrassing maar deze is de makkelijkste die we deze reis hebben mee gemaakt. Toegegeven, we moeten door onze eigen stommiteit terug naar Mexico (om een uit-reis stempel te halen) maar de Amerikanen maken weinig poespas. We hadden eender wat kunnen mee smokkelen, geen mens die onze auto controleerde. We vinden in het donker nog een kampeerplaats en worden de volgende dag wakker in een ander land, in een nieuwe wereld.

XXX

Na 630 dagen Zuid- en Centraal Amerika en Mexico ben ik de eerste dag sprakeloos. Alles is ineens super georganiseerd, proper, groot en veel duurder dan we de laatste reisjaren gewend zijn. Overal flappert de Amerikaanse vlag. Op sommige plaatsen hangt er zelfs al een vlag voor ‘Trump 2024’. We rijden naar El Centro omdat het consult bij de tandarts in Mexico Adriaan niet echt verder geholpen heeft. Hij vindt iemand die 400 dollar rekent voor een tand te herstellen, een koopje :).

De regio heeft te maken met een eerste hittegolf: de temperatuur loopt op tot bijna 40 graden. We nemen onze toevlucht in een hotel met airconditioning. Ons eerste ontbijt is bij Denny’s: een restaurant keten. Mensen schuiven aan voor een tafeltje, maar wij kiezen voor eten aan de bar (zonder wachttijd). Hier wordt veel en vettig geserveerd. Wij zouden het in Europa ongezonde voeding noemen. Bij elk gerecht moet er nog belasting geteld worden plus een percentage (liefst zo hoog mogelijk) fooi.

We besluiten om naar het Joshua Tree Nationaal park te gaan, daar juist buiten te (wild) kamperen en het park te bezoeken. Het park is genoemd naar de Joshua boom – uniek voor deze regio. Het park is een woestijn die naast zijn specifieke bomen ook gekend is om zijn rotsformaties. We zien dan ook verschillende bergbeklimmers tijdens onze wandeling. We kopen een pasje waarmee we gedurende een jaar alle nationale parken in de VS mogen bezoeken. Ze zijn erg goed onderhouden maar ook onderhevig aan regels.

XXX

XXX

Na het bezoek aan het park rijden we naar het Big Bear Lake waar nog sneeuw ligt. Daardoor zijn nog heel wat wegen naar (wild)kampeer plaatsen gesloten. Omdat het weekend is, zijn al de kampeerplaatsen vol geboekt. Dankzij de 4x4 vaardigheden van The Beast vinden we een plek hoog boven het meer in de bergen waar de enorme mobilhomes en caravans niet kunnen komen. Ryan, die met zijn camper samen met ons op dezelfde plek staat, brengt ons op zondag morgen zomaar heerlijke taco’s.

XXX

We rijden naar Los Angeles waar ik een kamer boek in het hotel waar Floris logeert. (Een hele groep Hasselaars zijn hier voor het Coachella muziekfestival, volgende week.) Hij had me duidelijk niet verwacht. Het was een blij weerzien. We lunchen samen, maken een wandeling op de ‘Walk Of Fame’ in Hollywood en ontbijten de volgende morgen terug bij Denny’s, want Floris wil absoluut een keertje ontbijten op een plek waar men koffie komt bij schenken. Dat ging al vast helemaal fout: in verband met hygiëne kregen we iedere keer een nieuwe kop koffie – Floris had er drie tegelijk voor zich staan! Floris en Cédric gaan een volleybal match kijken en wij gaan nog even terug naar de Walk Of Fame om de ster van Adriaans favoriete acteur te zoeken. Naast de sterren liggen er opvallend veel daklozen. ‘The fame’ is dan ook ver te zoeken.

XXX

XXX

Wij besluiten richting San Francisco te gaan via de (smalle) Pacific Coast Highway (HWY 1). Er zijn zoveel stops om te genieten van deze ongerepte natuur. Dit hebben de Amerikanen goed gedaan. Het is prachtig. Het toeristisch seizoen is begonnen en een slaapplaats vinden is minder makkelijk dan de vorige maanden. Wildkamperen is van overheidswege niet meer toegestaan omdat er teveel branden door kampeerders ontstaan. Het lukt ons telkens een slaapplaats te vinden in een beschermd bos. Basic (geen water, een latrine, een veilige vuurplaats en een BBQ), goed onderhouden en zeer druk.

XXX

XXX

In San Fransisco houden we ons aan de verplichte toeristische items: The Golden Gate bridge, Alcatraz en een rit met de kabeltram door de steile straten. Een bezoek van enkele dagen aan deze stad is zeker de moeite waard.

XXX

XXX

XXX

XXX

Onze laatste week is aangebroken en we blijven enkele dagen op een KOA (Kampgrounds of Amerika) camping met trailers zo groot als huizen. The Beast is een lilliputter bij al de anderen die hier staan. Ongelooflijk wat Amerikanen allemaal meesleuren: achter de mobilhome, zo groot als een stadsbus, hangt een auto. Met daarop achterop een enorme BBQ. In de meeste trailers zie ik grotere flatscreens hangen dan bij ons thuis. We wekken aandacht en Amerikanen maken een praatje. Daarmee wordt nog maar eens duidelijk wat we al wisten : de polarisatie in dit land is zo groot dat het zelfs families verdeelt. Het is wit of zwart, grijs bestaat niet. Ik luister en glimlach.

F*ck Biden

XXX

We poetsen, wassen, bestellen wat er verloren of stuk is gegaan en maken onze koffers. We rijden terug naar Los Angeles waar we de auto gaan stallen. Het aantal auto’s dat hier rijdt op vier, zes of achtbaanswegen is ongelooflijk. Er is hier een speciaal linker rijvak voor ‘carpools’. Dit wil zeggen: er moeten minstens twee personen in de auto zitten. Wij met ons tweetjes rijden met weinigen op het linker rijvak, de de vele andere auto’s vervoeren maar één persoon.
Overmorgen vliegen we naar België en laten we dit land en The Beast 6 weken achter.