Met 'The Beast' door Noord-Amerika

Mexico-Stad

door Isabelle Demaeght, 12 december 2021

Scenario’s

Een aantal van de mensen die ons omringen dacht dat de auto er na bijna twee jaar niet meer zou staan (ondanks de eerder doorgestuurde foto’s). Ik dacht meer aan de mogelijkheid dat grijpgrage vingers nog iets zouden hebben weggenomen. We hadden ons verschillende scenario’s voorgesteld, maar de werkelijkheid was natuurlijk anders.

We slapen na de vliegreis in een hotel in Mexico-Stad; de eerste dag na onze aankomst bezoeken we het hoofdkantoor van de Mexicaanse belastingdienst (SAT: Servicio de Administración Tributaria). Martha, de vrouw die ons te woord stond, was erg vriendelijk maar dacht dat het tot 20 dagen zou duren voor ze een verlenging van onze verlopen tijdelijke invoervergunning voor elkaar krijgt. We voelen ons opgelucht en vieren het met een uitgebreid ontbijt in het Hilton hotel.

Na een twee uur lange metro/busreis komen we aan in een het trailerpark waar de auto gestald staat. We sleuren beiden met oude, grote valiezen die leeg al loodzwaar zijn (het zijn de eerste, stevige en robuuste modellen die Delsey en Samsonite ooit gemaakt hebben). Nu zijn ze ook nog gevuld met reserve onderdelen en een klein beetje kleding: precies 23 kilogram per stuk. We zullen de lege valiezen achterlaten bij de eigenares van het park nadat we onze bagage netjes in de auto hebben geschikt. Zij kan ze dan weer doorgeven aan anderen die naar hun thuis vertrekken terwijl zij hun auto hier achterlaten.

Herenigd na bijna twee jaar

De beide batterijen zijn zo dood als als een pier en de koffer blijkt elektrisch ontgrendeld te worden: de meeste spullen in de auto zijn niet bereikbaar. En The Beast is geblokkeerd door een slordig geparkeerde Franse mobilhome: we kunnen de stalling niet uit. Dát staat niet in onze scenario’s.

Gelukkig zijn er andere reizigers, die onmiddellijk een accu uit hun eigen voertuig bouwen zodat onze koffer weer opengaat (met startkabels). Er ontbreekt niets, afgezien van de spullen die al eerder zijn gestolen tussen Colombia en Mexico. We proberen de dikke laag stof van de auto te spoelen en klappen onze daktent uit. De eerste nacht in dit vertrouwd bed is onwennig. De volgende dag komen de Fransen aan en hebben (erg gegeneerd) hun auto weggezet. Intussen hebben wij dan al 2 nieuwe batterijen gekocht voor The Beast, Adriaan repareert de koelkast die na twee jaar stilstand extra aandacht wil. En er is nog heel wat te poetsen…

Het trailerpark in San Juan de Teotihuacán, waar The Beast onbeweeglijk staat, ligt aan een doorgangsweg. De Mexicanen hebben met Zuid-Amerikanen gemeen dat ze luidruchtig zijn: er is hier altijd geluid van verkeer, muziek, vuurwerk, kerkklokken en blaffende (zwerf)honden, ook ‘s nachts.

Warm en koud

We zijn in de Tropen. Maar omdat het midden van het land zo hoog ligt (meer dan 2000 meter hoog) is het hier nooit écht warm: op de mooie dagen (vrijwel iedere dag in de winter) wordt het – in december – gemakkelijk 25°C, dankzij de zon. In de zomer wordt het iets warmer, maar dan regent het vaker.


Mexico-Stad ligt in een dal omringd door vulkanen. In deze winterse dagen is de lucht erg onzuiver omdat de warme lucht door inversie niet kan stijgen. Iemand zei dat het rondlopen in de stad overeenkomt met het dagelijks roken van een pakje sigaretten. Gelukkig dragen we maskers… (die overigens van binnen snel vies worden)

Isabelle

De nachten zijn wel koud: tot 4 °C. We hebben onze donzen slaapzakken in Europa laten wassen en dat is niet zo goed gegaan: die van Adriaan heeft klonten dons die slechter isoleren dan voorheen. Hij gaat daarom om 4 uur in de ochtend warm douchen; voor ons eerstvolgende bezoek aan Mexico-Stad heeft hij al een lijstje met buitensportwinkels voorbereid.

Corona

De mensen volgen gedisciplineerd alle Corona maatregelen. Mondmaskers overal behalve thuis, lichaamstemperatuur metingen in restaurants en hotels, handen ontsmetten als men ergens binnengaat – men doet het allemaal zonder morren. En men doet het voor elkander: er is geen wet die mondmaskers op straat verplicht. De enigen die vaker geen masker dragen zijn ... ongegeneerde, goed verzekerde toeristen (uit de VS. of Europa).

Het sociale stelsel is minder goed dan in Europa: Covid patiënten moeten zien te overleven in matige publieke ziekenhuizen, of in dure private. In alle gevallen kost het veel: door ziekte geen inkomen, of een torenhoge rekening. Iedereen heeft belang bij de maatregelen, uit respect voor elkaar.

Toerist

Wachtende op de nodige documenten brengen we enkele heerlijke dagen in het midden van Mexico-Stad door, waarbij we een budget hotel als basis gebruiken. De stad ligt op 2240 meter hoogte en is de grootste hooggelegen stad ter wereld. We genieten erg van het museum van de schilderes Frida Kahlo (Casa Azul, ten zuiden van de Stad). Na het lezen van haar biografie en het zien van de film ‘Frida’ was ik jaren terug al gefascineerd door haar persoon. Ze is in Mexico-Stad gestorven op 47 jarige leeftijd na een bewogen leven. We wandelen door haar woonwijk en drinken koffie met toevallige voorbijgangers.

De ogen van Frida Kahlo

Frida Kahlo zelfportret

Schildersezel in atelier

Diego, de soulmate van Frida

Zoals in andere Zuid Amerikaanse steden nemen we ook hier deel aan een leerzame ‘City Walking Tour’ in het oude deel. De oude stad is gebouwd op het Texcocomeer dat in de 16de eeuw is drooggelegd door de Spanjaarden. Verder rusten gebouwen gedeeltelijk op de ruïnes uit het Azteekse rijk. Dat maakt dat er geen stabiele ondergrond is waardoor sommige gebouwen ‘wegzinken’. En dan zijn er natuurlijk nog de aardbevingen: veel gebouwen staan scheef of hangen tegen elkaar.

Zondagen zijn het gezelligst omdat de stad zoveel mogelijk verkeersvrij wordt gemaakt. Leuk om de mensenweelde te aanschouwen. Op 28 november kijken we naar de duizenden marathonlopers, aangemoedigd door ontelbare enthousiaste toeschouwers. In het Chapultepec park, vergelijkbaar met Central Park in New York, krioelt het van het volk, slenterend tussen de vele eetstalletjes. Sommigen maken er huwelijksfoto’s.

De kraampjes in Bosque de Chapultepec

De markt in Teotihuacán

Trouwfoto's maken in Mexico-Stad

Straatartiesten

Muziek bij de marathon

Op 3 km van onze kampplaats zijn de piramides van Teotihuacan, een archeologische site waarvan het doel tot op de dag van heden voor archeologen en antropologen nog mysterieus is. We laten de bedelende gidsen voor wat het zijn want zij kunnen niet veel meer dan vertellen dat het volgens de éne theorie zo, en volgens een ándere hypothese anders zou zijn...

Zonnetempel van Teotihuacán

Een volgend verlengd weekend in de stad boeken we in een appartement in het Grand Polanco (in het gelijknamige stadsdeel met: alle ambassades, belangrijke overheidsgebouwen, kantoren van NGO’s en ... luxe winkelcentra). Heerlijk rustig na de lawaaierige nachten in Teotihuacán. We kiezen deze wijk, omdat:

We ontvingen zoon Andries en zijn collega-advocaten van het team van Maxime Monard in oktober 2021 bij ons in de Ardennen en voorzagen hen van lekker eten en drinken. Als bedankje hebben ze voor ons stiekem een tafel geboekt in restaurant Quintonil (plaats 27 op de wereldranglijst en zowat het beste in Mexico). Dat restaurant is maar twee blokken verderop. We kiezen het degustatie menu: 10 gerechten waardoor we unieke Mexicaanse smaken leren kennen waaronder een sorbet van cactus en een crème fraîche met kaviaar.

In restaurant Quintonil

Onder andere door corona maatregelen mochten we niet op de piramides van Teotihuacán en we besluiten een ballonvlucht te maken waarbij we de piramides vanuit de lucht kunnen zien. De site vanop een hoogte bekijken bij zonsopgang is een boeiende ervaring. Onze piloot doet zijn uiterste best. Hij speelt een serie Engelstalige songs en geeft ons een doos met druiven, aardbeien, kaasblokjes en croissants.

Klaar voor vertrek

Het vullen van de ballon

Hoog boven de piramides

De Zonnetempel van Teotihuacán

Kafka

Het slechte nieuws: Het in orde brengen van onze documenten is een minder makkelijke klus. In plaats van het antropologisch museum te bezoeken besluiten we te onderzoeken hoe het ondertussen met de tijdelijke import vergunning voor The Beast is. We bezoeken Martha bij SAT, die immers op 24 november beloofd dat het in orde zou komen. Ze wachten op een document van immigratie, waarop onze aankomstdatum en onze uiterste vertrekdatum staan. In onze paspoorten zit een kaartje dat 23 november en 180 dagen vermeldt, maar dáár kan SAT niks mee, terwijl het ons goed lukt 180 dagen bij 23 november op te tellen: 21 mei 2022...

In de stad is er een uitgebreid metro netwerk waar erg goed van gebruikt gemaakt wordt. Soms is het zó druk dat perronwachters de reizigers in de wagons duwen. Iedereen draagt een masker maar de 1,5 meter afstandsregels zijn ... nul.

We gebruiken de metro al de hele tijd met plezier en besluiten zelf naar het kantoor waar SAT de aanvraag deed (in Palenco) te gaan en wandelen per toeval langs de Belgische ambassade. Immigratie stuurt ons naar een ander kantoor (ook in Palenco, dichterbij ons hotel). Die zeggen dat ze van geen aanvraag van SAT weten, geen document kennen en onderstrepen dat het kaartje in ons paspoort rechtsgeldig is. De volgende dag halen we verhaal bij SAT, die voet bij stuk houden. Het kan nu nog 2 dagen, 2 weken, of nog veel langer duren. De bureaucratie hier is kafkaiaans. We voelen ons moedeloos na twee verspilde dagen.

Adriaan neemt op vrijdag terug de bus naar de stad voor een andere poging. Hij komt terug met een document (retorno seguro) dat ons de mogelijkheid geeft om in maximaal 5 dagen naar een grens te rijden. Daar kunnen we de auto dan uitklaren. Om die direct weer in te klaren, tot de datum ... 23 november plus 180 dagen.

We kozen vrijdag, zodat we zaterdag al konden vertrekken. Helaas blijkt de retorno seguro alleen geldig op werkdagen, en mogen we pas maandag gaan rijden. De afstand tot de dichtstbijzijnde grens is 1250 kilometer (Laredo, Texas) en we hebben geen idee of The Beast, die twee jaar heeft stilgestaan, het gaat halen. En hopelijk kunnen ze aan de grens wel data en dagen optellen…

Het goede nieuws: geen druppel regen in de eerste drie weken, we hebben Mexico-Stad gezien en we gaan maandag rijden!

Kerstsfeer in een winkelcentrum

Adriaan bij de kapper