Tussendoortje: naar Turkije

Even heen en terug naar Turkije

GPS log

De GPS (een nieuwe, inmiddels) op de motor heeft weer bijgehouden waar ik ben geweest:

Verslag

Deze reis was zó kort dat ik heb nagelaten om (uitvoerig) op te schrijven wat er allemaal gebeurde, maar zo verliep het in vogelvlucht:

Van huis via Zürich naar het Oosten: Een later-dan-verwacht vertrek, een voorspoedige reis en een ontaard rondritje in Zwitserland.

Verder naar het Oosten: Verder Oostelijk. Om Oostenrijk heen. Geen snelwegen. Op zoek naar niet-westerse civilisatie.

Door Roemenië: Roemenië is véél groter dan je zou denken. En in het noorden zijn de wegen 'anders'. Enfin - uiteindelijk bereikte ik Constanta - een badplaats aan de Zwarte Zee. Vanaf hier is het 'alleen' nog Bulgarije om in Turkije te komen. Maar voorlopig geniet ik van het zeeklimaat.

Alsmaar zuidelijker: Na een dagje rust aan het strand doorgereden naar Bulgarije en daar in de avond een voetblessure opgelopen. Na een dagje rust (het doktersadvies luidde 4 à 5 dagen, maar dáár heb ik geen tijd voor) voorzichtig doorgegaan. In Turkije aangekomen weer dat 'warm bad' gevoel: ik vind Turken een bijzonder vriendelijk volk. En ik houd van gegrilld schapenvlees, dat helpt ook.

De Turkse Zuidkust: Terugkerend op schreden van 14 jaar geleden (1998 - toen ik hier voor het eerst was) geprobeerd te lunchen op dezelfde plek. Maar de zuidkust is totáál veranderd. Toen door naar Kaş (s-met-cedille) en daar terstond neergestreken voor drie dagen duikplezier. Donderdag 31 mei en vrijdag 1 juni begonnen beide met een spectaculaire beklimming van de Anatolische hoogvlakte. Opzettelijk geëindigd in een tourist-trap (Göreme) omdat ik op sommige dagen niet zonder internet kan...

Op bezoek bij Halil: Ook 14 jaar geleden ontmoette ik Halil en zijn vrouw Çanan in Capadokia - zij waren toen ook per motor onderweg (Turkse stijl). We houden nog steeds contact en als ik in Turkije ben, dan bezoek ik ze. Na twee zéér intensieve dagen werd het tijd zo langzamerhand via Griekenland weer naar België te gaan. Dat ging goed, totdat ik van achter werd aangereden door een auto in file verkeer (5 juni). De brokken bijeengezocht, de bagage boxen weer enigzins in model geboetseerd, ga ik me nu beraden over motorrijden met kneuzingen.

Vlot dwars over Griekenland: Motorrijden met gekneusde (danwel gebroken) ribben is niet zo leuk. En dus de snelweg gebruikt om richting België te gaan. Maar na een paar honderd kilometer gaat dat érg vervelen, en als er dan ook nog mooiere wegen náást de snelweg zijn, dan moeten die ribben maar even niet zeuren. Uiteindelijk aangekomen in een havenplaats, waar ik de boot naar Venetië heb genomen.

Naar huis: Omdat het bagagesysteem zo lek als een zeef is, kon ik me één dag regen permitteren: de laatste. Dát hadden ze 'boven' goed begrepen, want plaatselijk is er 80mm water gevallen op die laatste reisdag. Maar ik ben weer veilig thuis en kan nu rustig herstellen.

Fotos

De camera heeft wél het één en ander grafisch vastgelegd. De (talrijke!) fotos kun je bekijken in een slideshow (in een nieuw venster).