Promotor 2003 - Dagboek: Vuurland-Alaska

Regels, Regels

Maximale snelheid? "Dan neem ik nu uw rijbewijzen in", zegt de nors kijkende agent van de stadspolitie in Mendoza, Argentinië. Hij heeft mijn internationaal rijbewijs in handen, dat ik hem heb gegeven nadat hij zo ongeveer middenop de hoofdstraat ging staan om ons aan te houden. "Hoezo?", vraag ik. "Mag je dit thuis, in Europa, ook doen?", is zijn wedervraag. Ik kijk hem strak aan en geef hem mijn oprechte antwoord: "Ja". "Nou, als je het hier in je hoofd haalt, dan ben je je rijbewijs kwijt!"

Nou wordt het lastig. Ik heb grofweg twee mogelijkheden. Ik kan 'm vragen wat voor rare regels dat zijn in dit belachelijke land, of ik laat hem mijn schuldbewuste kant zien. "Nou sorry, meneer, maar bij ons mag je gewoon op de weg omkeren, mits je ander verkeer niet hindert", zeg ik. Het resultaat van deze aanpak hangt erg af van de agent. Deze valt mee. "Nou, hier mag het beslist niet, maar jullie hinderden niemand, inderdaad", geeft de agent toe. Ik vul aan: "In zo'n grote Amerikaanse auto had ik het ook niet gedaan - ik vind uw regel wel redelijk. Overigens, señor, ik keerde om omdat ik het toeristenkantoor zoek - weet u waar dat is?" Zonder er verder één woord aan te wijden krijg ik mijn rijbewijs terug mét uitleg over waar we naar toe moeten. Pfft.

Als je veel rijdt heb je ook veel met de regels te maken. We hebben onze reis goed voorbereid, maar we hebben niet van alle landen de verkeersregels bestudeerd. We doen gewoon de andere weggebruikers na. Zo hebben we geleerd, dat borden waarop staat: "40 - maxima" kennelijk niet betekenen dat je maar veertig kilometer per uur mag rijden. Als je het toch doet krijg je een toeterconcert van de auto's achter je. Inhaalverboden doen dienst als kleurige decoratie. Het bord: "Verboden om te keren in de stad" is er niet, want iedereen weet dat dat niet mag. Van 'voorrang' snappen we nog niks, want iedereen doet maar wat.

"¿Por qué?" daag ik de agent uit die om mijn paspoort vraagt. "Waarom?" bekt hij verbouwereerd na, "Waarom??? Omdat ìk dat vraag, daarom!" blaft hij door. Het is onze derde Paraquayaanse controle in één uur en ik ben het zat. De eerste, van de stadpolitie van Ciudad del Este, vroeg om het papier van mijn motor, de tweede, van de wegenpolitie had een andere smoes en deze derde van de Paraquayaanse nationale gendarmerie zegt dat ie mijn inreisstempel wil zien. Alsof ik illegaal in zijn land zou willen zijn! Ze staan zelf in de schaduw en wij in de 35° hete zon. Allemaal willen ze kletsen over de motoren en onze reis.

Omgevallen vrachtwagens zijn overal "Waar gaan jullie naartoe?" vraagt hij. "We gaan naar uw hoofdstad, Ascuncion. - Hoeveel controles komen er nog?", antwoord ik. "Veel!", antwoordt de man met drie strepen op zijn schouder glimlachend. "Aha!", bijt ik terug, "We blijven dus niet in uw land, maar gaan morgen terug naar Argentinië." Nu is het zijn beurt: "¿Por qué?" Mijn antwoord: "Omdat ik niet van plan ben iedere 30 km al mijn papieren uit te pakken voor één of andere snuiter die ze niet eens kan lezen!" De agent kijkt bedenkelijk. Hij haalt adem om mij eens goed de les te lezen als ie zich realiseert dat deze controles inderdaad vervelend zijn. Hij geeft me zwijgend mijn paspoort terug.

Dertig kilometer verderop kijkt de volgende agent opzettelijk een andere kant op. Zestig kilometer verderop worden we doorgewuifd. Negentig kilometer later salueert er eentje. We worden niet meer gecontroleerd. Zou de drie-streeps agent zijn radio hebben gebruikt?

Regels. Meestal doen we mee, soms gaan we er tegenin. Vaak zijn er minder regels dan thuis en bijna altijd is de toepassing minder strict. Het bevalt ons hier.