Solo van noord naar zuid: de Amerika's - verslag van Adriaan

Voorbereidingen

Virus

Sleutelen Het gaat een beetje te ver om mezelf ziek te verklaren, maar ik heb nogal eens last van het reisvirus. Ik word van tijd tot tijd erg onrustig en dan 'moet' ik op reis. Vluchtgedrag? Misschien... Zucht naar avontuur? Zeker! Het voorbereidende werk is echter ook zeer 'therapeutisch'. Mede daarom heb ik mijn oude motor weer helemaal opgelapt.

"Wordt het niet eens tijd voor een nieuwe?"; "Koop nou toch eindelijk eens een andere!" - zomaar wat goedbedoelde opmerkingen van vrienden die 'gezond' zijn. Het is inderdaad een beetje vreemd, vooral als je weet elke hartgrondige hekel ik had aan mijn voortdurend falende fiets gedurende mijn reis naar Australië. Maar ik ben een beetje vergroeid met deze oude brommer. Ik heb inmiddels allerlei goede, verstandige verklaringen waarom ik toch maar geen nieuwe koop: "nieuwe kunnen niet op gelode benzine rijden", "ik vertrouw die CAN-bus (van de 1200GS) niet", "na de reis is een nieuwe minstens zo waardeloos als deze", "de accessoires passen niet", "ik ken deze, met een nieuwe moet ik opnieuw beginnen". Ze zijn allemaal waar en eigenlijk toch ook niet. Het reisvirus beïnvloedt mijn beoordelingsvermogen, denk ik.

Een nieuwe lange reis

Hoe het ook zij, ziek of gezond, het is weer tijd. Ik had nog een appeltje te schillen met de Amerika's, dus toen Mirjam en ik uit elkaar gingen wist ik vrijwel onmiddelijk waar de volgende reis zou plaatsvinden. Aanvankelijk wilde ik van Vuurland naar Alaska, maar ik heb mijn vertrekdag grandioos gemist (door allerlei omstandigheden). Maar daarom niet getreurd - andersom komt nog beter uit met de seizoenen ook.

Het heet dan misschien wel van Alaska naar Vuurland, maar dat moet je ruim zien: ik begin in Miami. Die stad heeft een flinke haven, ligt qua vaarafstand het dichtstbij Europa en is altijd lekker warm. En als ik zó dicht bij een uiterste ben, dan is de verleiding groot om de Florida Keys als eerste af te zakken en even te zwaaien naar Cuba.

Ik was al vaak op de Oost- en Westkust, maar nog nauwelijks in het midden. Vanuit Florida zal het langs de Mississippi rivier door "twister-country" naar het noorden gaan (en tijdens het tornado seizoen, ook nog...). Een volgende, volstrekt irrationele bestemming is: Broadway en 5th Avenue op Manhattan, New York. Het lijkt me gewoon leuk om op de eigen brommer die beide straten een keer te rijden. (En dan snel weer weg, want ik ben helemaal geen stadsrat.) Ik verwacht daarna toch wel een beetje in de richting van het symbolische begin van de reis te komen, door dwars over noordelijk Canada te rijden.

Wat er daarna komt? Ik weet het niet en wil het eigenlijk ook niet weten. Nog niet.

Kist

De BMW op haar zijde"Verdorie! Dat gesjor met dat zware kreng!" Isabelle en ik staan te sleuren aan mijn motor-zonder-voorwiel, die we zó hoog proberen op te tillen dat ze op de standaard kan worden gezet. Eénmaal op de standaard kan het voorwiel er zó weer in en kunnen we haar van de bodem van het krat rollen, zodat de klossen op de uitgemeten plaatsen kunnen worden vastgezet. Als het klaar is zullen we nog één laatste Europees rondje rijden om haar daarna voor de duur van de zeereis naar Miami in te kratten.

"Het is nu niet alsof ze in nieuwstaat is", zeg ik peinzend. "We trekken 'r gewoon om." De dikke Beierse dame gaat gewillig liggen en steekt behulpzaam de veerbenen omhoog. Het voorwiel monteren is gemakkelijk en nog even later staan we ergens (vast) op een modderig bergpaadje ergens in de Ardennen. Precies waar de brommer en ik in ons element zijn. Helaas moet ik het ergste vuil er wel afspuiten voor de reis, want zo héél vies mag ze de VS niet in. Ach, als ze in Florida modder hebben, dan zullen wij die wel vinden!